Miasteczko

Lubicie thrillery i seriale kryminalne? Ja tak. Ale w telewizji, nie przed oknem. A od 10 dni cała okolica żyje jak w takim serialu. 

W poprzedni czwartek zaginęła Savannah, 14-letnia dziewczyna z sąsiedniego miasteczka Bunschoten-Spakenburg. Jakieś 7 km od mojego domu, w jednym w miasteczek bezpośrednio przylegających do miasta. Wyszła po południu z domu, żeby spotkać się z przyjaciółmi w skateparku. Miała wrócić na obiad o 18:00. Nie wróciła, nikt jej nie widział. Wieczorem znaleziono jej rower elegancko przypięty do stojaka kilka kilometrów dalej, w Hoogland. Policja początkowo uważała, że urwała się z domu. Nie zarządzono poszukiwań. W Hoogland był akurat tłok z powodu avond4daagse. Trudno się czegoś dowiedzieć.

Dzień później w piątek zaczynał się długi weekend. Ludzie szykowali się do wyjazdów i imprez. 15 kilometrów dalej w Hoevelaken, innej sypialni Amersfoort, ojciec nie doczekał się powrotu 14-letniej córki Romy ze szkoły. Wysłał tysiąc apków i nic. Lekcje kończyły się o 15:00. Koło 17:00 wsiadł na rower i pojechał w stronę szkoły. Droga wiodła przez las do kolejnej wsi. W lesie natknął się na policyjne taśmy. Krótko wcześniej spacerowicz z psem natknął się na ciało w wodzie. Natychmiast rozpoznano Romy, a policja bez dalszych badań orzekła, że śmierć nastąpiła w wyniku przestępstwa.

źródło

W sobotę w okolicy zaczął się lekki szum. Ludzie zaczęli się zastanawiać nad nietypowym zbiegiem okoliczności. Prawie każdy w okolicy zna kogoś, kto znał jedną z tych dziewczyn. Bunschoten to wyjątkowe miejsce. Z jednej strony charakteryzuje się typowo małomiasteczkową mentalnością. Z drugiej, to matecznik kalwinistów, najbardziej ortodoksyjnych protestantów, których religia łączy ze sobą szczególnie. Przez wieki izolowali się od otoczenia, tworząc taką małą enklawę, dzięki czemu nawet dziś króluje tam kilka rodów, a większość mieszkańców łączą też jakieś więzy krwi. W takiej sytuacji o mobilizację łatwiej. Ponieważ Savannah się nie odnalazła, w sobotnie popołudnie, nie mogąc się doczekać akcji policji, postanowiono więc zwołać pospolite ruszenie. W niedzielny ranek na skraju miasta zebrało się 700 osób gotowych do poszukiwań. Planowali przeszukać łąki od granicy miasta aż do miejsca odnalezienia roweru. Nie szukali długo. Szybko powiadomiono ich, że niedaleko, o kilka ulic od miejsca startu poszukiwań przypadkowy przechodzień zauważył ciało w wodzie.

To już spowodowało lawinę strachu. Do wieczora nie było pewne, czy to zaginiona dziewczyna. Ale w okolicy narastało napięcie. Policja wypowiadała się niechętnie i półsłówkami, media przynosiły coraz to nowe szczegóły. Na facebookowych grupach lokalnych zawrzało. Szczególnie po doniesieniach, że w środę przez zaginięciem Savannah i w sobotę już po obu wypadkach były 2 zgłoszenia na policję od nastolatek, które były zaczepiane na ulicy przez dwóch mężczyzn jeżdżących czarnym polo. Jedno zgłoszenie z Bunschoten – dziewczyna jechała rowerem pustą ulicą na skraju miasta, gdzie zaczęli ją nagabywać. W panice uciekała w stronę domu. Drugie z Soest, kolejnej wsi na skraju miasta, oddalonej od Bunschoten o jakieś 6 km. Tam dziewczyna była nieco starsza, zapamiętała więcej szczegółów. Nie uległa aż takiej panice i zamiast uciekać w popłochu poprosiła o pomoc graczy z klubu piłkarskiego siedzących akurat na boisku.

Policja potwierdziła, że takie zgłoszenia rzeczywiście miały miejsce. Więc kiedy ogłoszono, że znalezione ciało należy do Savannah strach osiągnął punkt kulminacyjny. Czyżbyśmy mieli w okolicy seryjnego mordercę? U nas, na naszej prowincji?? Gdzie nie ma terrorystów, gdzie nawet o kradzieży roweru informują gazety?

Szczerze mówiąc ja też cieszyłam się, że nie muszę posyłać w poniedziałek Misi do szkoły. W końcu chodziło o dwie dziewczyny dokładnie w jej wieku, również uczennice drugiej klasy. Z najbliższej okolicy. Wszystkie te wypadki toczyły się w promieniu 15 kilometrów od domu. Na whatsupowych grupach Misi też wrzało. W jej klasie około 30% uczniów pochodzi z Bunschoten, są też dzieciaki z Hoevelaken. Większość z nich znała ofiary. A droga do szkoły prowadzi przez pola między miastami…

Dziś emocje powoli opadają. Wprawdzie następnego dnia w mediach pojawiły się doniesienia o zaginięciu dwóch nastolatek na południu kraju, ale na szczęście te szybko się odnalazły. W poniedziałek policja niespodziewanie ogłosiła, że oba morderstwa nie mają ze sobą nic wspólnego. Że aresztowali podejrzanych. W przypadku Romy okazał się nim również 14-latek z nieodległej wsi. Po kilku dniach wyszło na jaw, że chodził z nią do szkoły i że zdarzenie miało podłoże seksualne. Jeszcze nie wiadomo, co naprawdę się stało, ale śledczy są przekonani, że cale wyjaśnienie mają w zasięgu ręki. Druga sprawa okazała się bardziej skomplikowana. W areszcie siedzi 16-letni chłopak z Den Bosch (prawie 100 km stąd), który miał się umówić z Savannah przez media społecznościowe. Ale od wczoraj wiadomo, że policja bierze pod uwagę inne możliwości i nabrała wody w usta.

Na szczęście (dla nas, dla ofiar niestety niczego to nie zmienia) od niedzieli żadnych nowych wydarzeń w okolicy nie było. Dzieciaki wróciły do szkół i nadal jeżdżą rowerami, chociaż starają się organizować w większe grupy. Co zresztą zasugerowały lokalne władze. A więc jednak nie mamy seryjnego mordercy. Nie ma (a może jednak są?) tajemniczych facetów w małym czarnym samochodzie. Nie żyjemy w mrocznym matriksie. Po prostu ogarnął nas strach. Bo też zbieg okoliczności był niesamowity. 3 dni, 2 wsie w niewielkiej odległości, 2 ofiary w wodzie, 2 14-latki, 2 uśmiechnięte blondynki. Cóż, mam wielką nadzieję, że to tylko panika. Że obie sprawy szybko się wyjaśnią. Że w okolicy zapanuje spokój. I tylko rodziny obu dziewczyn i ich koleżanki i koledzy będą musieli sobie radzić ze swoją wielką stratą. Współczuję im szczerze, bo straszne jest stracić dziecko. Każde dziecko. A tym bardziej tak nagle i tragicznie.