Skąd się tu wzięłam?

Skąd się tutaj wzięłam? Moja emigracja - to temat najnowszego projektu Klubu Polek na Obczyźnie. Minął ponad miesiąc od jego rozpoczęcia i poznaliśmy już kilkadziesiąt mniej lub bardziej oryginalnych historii (wszystkie do przeczytania tu). Wiele romantycznych, niektóre zaskakujące.

Moja historia należy do tych najbardziej przewidywalnych. Nie ma w niej szybkich zwrotów akcji i romantycznych porywów a powolna ewolucja. Właściwie nigdy nie chciałam wyjeżdżać. Podróżować - owszem, ale emigrować - w żadnym razie. Chociaż były okazje. Jeszcze przed maturą próbowałam dostać się do Szkół Zjednoczonego Świata, zastanawiałam się nad studiami zagranicą. Potem już w czasie studiów i zaraz po nich były wręcz otwarte propozycje. Ale nie mogłam sobie wtedy wyobrazić życia z dala od rodziny, przyjaciół i mojego pięknego Gdańska. Miasta pięknego krajobrazowo i architektonicznie. W rozmowach z kolegami z uczelni temat wyjazdu pojawiał się często - zawód związany z nauką, z jednej strony dający olbrzymie możliwości, z drugiej w Polsce właściwie brak szans na rozwój zawodowy poza uniwersytetem. Ja zawsze byłam tą najbardziej zadeklarowaną przeciwniczką emigracji. Żartowałam, że to ja będę w Polsce gasić światło... Stało się inaczej. 

Po skończeniu doktoratów byliśmy oboje z moją Drugą Połówką wyczerpani psychicznie. Wiele spraw układało się nie po naszej myśli. Byliśmy wypaleni, zniechęceni i nie mogliśmy się odnaleźć. Szkoda dziś zastanawiać się, czy mogło być inaczej. W każdym razie poczuliśmy konieczność chwilowej zmiany klimatu, oderwania się od codzienności, doświadczenia czegoś nowego, poznania innych ludzi i odkrycia na nowo naszych pasji. Stąd naturalne w naszej sytuacji poszukiwanie możliwości wyjazdu na tzw. w środowisku naukowym postdoca, czyli dwu-trzyletni kontrakt na uczelni.

Był przełom lat 2002/2003, kiedy Leszek rozpoczynał nową pracę w Aachen. Ja musiałam jeszcze zostać w Polsce, bo do pozytywnych zmian dołączyło też oczekiwanie na nowego członka rodziny. Dopiero po urodzeniu córki już obie wyjechałyśmy. Na początku była euforia nowości, ale też typowe trudności związane przede wszystkim z tymczasowością naszego życia. Akademickie, studenckie w klimacie życie do mnie nie przemawiało: miałam akurat co innego do roboty jako świeżo upieczona mama, a z braku kontaktów poza uniwersytetem i z powodu nieznajomości języka nie mogłam znaleźć odpowiedniego towarzystwa. Miałam poważne wątpliwości, czy chcę tam zostać na dłużej, czy potrafię żyć w tym miejscu. Skończyło się krótkim epizodem powrotu. Ale i w Polsce już nie czułam się jak dawniej. Postanowiliśmy więc spróbować jeszcze raz, tym razem zapewniając sobie większą stabilizację.

Kolejnym etapem było zdobycie nowej pracy i zamieszkanie w Würzburgu, a potem na długo w Stuttgarcie. Okres bawarski (Würzburg) był dla nas czasem przełomu. Tam po raz kolejny powiększyła się nasza rodzina i tam zakochaliśmy się w niespiesznym, spokojnym, zdystansowanym południowoniemieckim trybie życia. To właśnie ten wszechobecny spokój, zarówno w skali makro, jak i mikro, przekonał nas do pozostania w Niemczech. Brak nerwowości na co dzień, dużo wolnego czasu dla rodziny i siebie, możliwość realizowania zainteresowań, organizacja społeczeństwa są dla nas synonimem niemieckiej jakości życia. Przekonaliśmy się, że życie na spokojnie, chociaż może bez możliwości zrobienia zawrotnych karier i zarobienia góry pieniędzy, jest dla nas najważniejsze. Przyzwyczailiśmy się do niemieckiego trybu życia, do tamtejszego sposobu wychowywania dzieci i nie mogliśmy sobie już wyobrazić powrotu do Polski. Być może stwarzającej większe możliwości, ale nerwowej, pełnej agresji i ubogiej w wartości, w uśmiech i pozytywne myślenie. Ten właśnie czas jest kluczem do zrozumienia, dlaczego nie wróciliśmy. Bo w naszym wypadku to pytanie jest chyba właściwsze od pytania o przyczyny wyjazdu. 

W tamtym okresie pozbyliśmy się też ostatecznie poczucia tymczasowości, a dzięki takiemu spojrzeniu przestaliśmy żyć na obczyźnie. Od tej pory po prostu mieszkamy zagranicą. Nasz dom jest dokładnie tam, gdzie mieszkamy. Po kolejnej przeprowadzce, tym razem do Stuttgartu, metropolii Badenii-Würtembergii, zapuściliśmy korzenie już na dobre. Spędziliśmy tam prawie 5 wspaniałych lat, a Stuttgart stał się naszym Heimatem nie mniej niż Gdańsk. I chociaż mieszkańcy Szwabii uchodzą za niechętnych przybyszom zawsze czuliśmy się tam jak w domu. Również dzięki temu, że Stuttgart, któremu wprawdzie daleko do wielkomiejskości (miejscowi mawiają, że to taka olbrzymia wieś), jest miastem wielonarodowym. Mieszkańcy są fantastycznie przemieszani, a my mieliśmy szczęście zamieszkać na osiedlu, gdzie w każdym domu królowały inne języki. Dzięki temu byliśmy całkowicie typowi i znaleźliśmy wielu bardzo dobrych przyjaciół. 

Niestety, wszystko co dobre kiedyś się kończy. Ze względu na nową posadę Leszka musieliśmy opuścić Stuttgart. Ponad 3 lata temu przenieśliśmy się do Amersfoort, uroczego miasta w Holandii. Kto czyta mojego bloga regularnie wie doskonale, że ciągle tęsknię i tamten czas, ludzi i kraj w ogóle jeszcze nadal idealizuję. Przeprowadzka była dla nas równie trudna jak wyjazd z Polski. A Holandia ma niestety nieco mniej zalet niż Niemcy. Życie tu nie jest aż takie bezstresowe i spokojne jak tam, zwłaszcza że mieszkamy w samym pępku małego kraju, w mieście żyjącym głównie z usług informatycznych i internetowych, co definiuje szybkie życie. Aklimatyzacja trwała dość długo. Ale czas mija i dziś po 3 latach i tu jesteśmy u siebie. Holandia też jest ciekawa, nasze życie dość ustabilizowane, dzięki tutejszemu systemowi pracy sprzyjającemu częstym urlopom mamy możliwość podróżowania, a nasze dzieci ze Szwabów przekształciły się już w rasowych Holendrów. A więc: żadnych przeprowadzek więcej! 

... chociaż właściwie nigdy nie mówię nigdy, w końcu wyjechaliśmy tylko na rok...