Wintersport, czyli narty po holendersku

W ten weekend mieliśmy zimę. Po 3 dniach mrozu kanały pokryły się cieniutką warstewką lodu, a nawet spadło odrobinę śniegu. Dzięki temu, że opady przypadły na piątkowo-sobotnią noc nie doszło do paraliżu komunikacyjnego, a dzieci mogły oddać się białemu szaleństwu. Które w praktyce ograniczało się do robienia śladów i ewentualnie ulepieniu mini-bałwanków. Już po południu nadeszła odwilż i tyle było zimy. 

Ale nastroje się poprawiły, a że ferie wiosenne (bardzo lubię nazwę krokusvakantie) już za kilka tygodni, rozpoczęły się masowe przygotowania do desantu na austriackie (i nie tylko) Alpy. Wbrew pozorom bardzo wielu Holendrów jeździ na nartach i to wcale nie biegowych. W tyrolskich hotelach nie zabraknie więc dla nich miejsc ani instruktorów. Na razie narty zdominowały towarzyskie rozmowy (wysokie ceny, panie!) i fitness-cluby. Każdy szanujący się klub rozpoczął już w grudniu zajęcia przygotowawcze, a ilość chętnych zwiększa się z każdym tygodniem. Jako że mamy styczeń i do narciarzy dołączyli wyznawcy noworocznych postanowień, siłownie po prostu pękają w szwach i duszą się od potu. Dzieci pobierają pierwsze lekcje na miejscu. Wprawdzie gór ci u nas brak, ale stoki są jak najbardziej. Można sobie pojeździć na igielicie, albo i załapać się na sztuczny śnieg. W naszej okolicy tez jest taki stok, wykorzystanie pełne. W zeszłym roku nawet zorganizowano kurs dla dzieci z naszej szkoły. Potem pozostaje już tylko zakup sprzętu (powodzeniem cieszą się giełdy używanego), przygotowanie logistyczne i w drogę. 

Stok w Soesterberg (źródło)

Dzieciaki z naszej szkoły po raz pierwszy na nartach. Szkoła chwali się, że jest jedyną podstawówką w kraju, która taki kurs zorganizowała (źródło)

Można i tak...

Oczywiście samochodem, dzięki czemu niemieckie autostrady zostaną na 2 dni zakorkowane, co oczywiście wzmocni zwolenników przyszłorocznych winiet. Można też autobusem. Zwłaszcza jeśli organizuje się silną grupę. Holendrzy uwielbiają wakacje grupowe. Na narty wybierają się często z przyjaciółmi albo w towarzystwie licznej rodziny. To dość powszechny zwyczaj: czwórka rodzeństwa na wakacjach z rodzinami - w sumie z 16 osób, lekko licząc. Dzięki temu czują się w hotelu jak u siebie w domu i nie muszą szukać pozaholenderskich kontaktów. W rozmowach z tyrolskimi hotelarzami to motyw przewodni, jeśli chodzi o Holendrów. Są tam uważani za izolujących się od reszty gości i kiszących we własnym sosie. O ile w ogóle mieszkają w hotelu, bo opcję najczęściej wybieraną jest wynajem dużego apartamentu czy domku, co oczywiście pozwala na znaczne ograniczenie kosztów i żywienie według holenderskiego schematu (trzeba zabrać zapas hagelslag, czyli słodkich posypek do chleba, plus pindakaas, czyli masło orzechowe, i gotowe). 

Ale można na narty jechać również ... kamperem. Tyrolskie campingi są czynne i gotowe, a jeśli zobaczycie na nich kampery albo przyczepy, to możecie być pewni, że mają żółte tablice. Osobiście znam tylko jednego miłośnika takiego spędzania zimowego urlopu, ale sądząc po zdjęciach z zaśnieżonych campingów, nie jest w swojej metodzie odosobniony.

źródło

źródło

źródło

Jeśli chodzi o holenderskie narty, to największą tajemnicą jest dla mnie terminologia. Z niewiadomych powodów Holendrzy określają narciarstwo słowem wintersport, czyli sport zimowy. Niektórzy nawet posuwają się do zastąpienia czasownika skieen przez wintersporten. A przecież Holandia to ojczyzna łyżwiarstwa i to ono właśnie powinno być najszybciej kojarzone ze słowem wintersport.